czwartek, 10 lipca 2008

cukinia po raz trzeci, sprzedane

Dziś znów była cukinia. Tym razem w plasterkach i z syrem. Syr dostałam w prezencie od mojej kochanej Wspołlo. Syr jest z Kijowa. Nie bardzo potrafię określić do jakiej rodziny serów należy, ale podejrzewam, że może mieć coś wspólnego z hinduskim serem panir, którego używa moja siostra. Podobieństwo leży w nieroztopialności. Oba te sery nie rozpływają się pod wpływem temperatury. Ser jest umiarkowanie słony, z wyglądu przypomina mozzarelle z solanki, ale jest istotnie bardziej kruchy. Jeśli ktoś wie co to, czekam na komentarze. Pomyślałam sobie wczoraj, że czas zrobić porządki w lodówce, więc potrawa, która opiszę jest dość specyficzna. Oczywiście jestem pewna, że można ją przygotować w innych konfiguracjach składnikowych i wciąż będzie ciekawa, jednak nie wolno zapomnieć, że najważniejszą sprawą w przypadku moich kanapeczek na ciepło jest nieroztapialność sera.

Czego użyłam:
mała, młoda (wciąż!) cukinia
resztka tajskiej marynaty czosnkowo-bazyliowo-paprykowej do smażenia (ze słoiczka)
czosnek
dodatkowa bazylia
oliwa
nieroztapialny syr
sól

Najpierw przygotowałam 'marynatę' do słoiczka i zawartością w ilości ledwo ledwo, lecz wciąż mocno i pięknie pachnącej dodałam nieco oliwy, rozgnieciony czosnek, bazylię poszatkowaną (może być też suszona). Posmarowałam tym centymetrowe krążki cukinii, z każdej strony. Zostawiłam na parę minut, a w międzyczasie pokroiłam ser na kawałki odpowiednie krążkom. Kolejną fazą było zrobienie mini kanapeczek: cukinia-syr-cukinia. Naczynie żaroodporne wyłożyłam folią alu i ułożyłam kanapeczki. Po ok. 10-15 minutach (nie pamiętam dokładnie) w piecyku, gorące kanapeczki były gotowe i pachniały w całej mojej kamienicy (pozdrawiam sąsiadów). Polecam wariacje na temat takich kanapeczek. I oczywiście podzielenie się nimi!

Brak komentarzy: